W 293 roku w imperium rzymskim do godności cezara został wyniesiony Galeriusz, w 305 roku został on cesarzem, panował do 311 roku, kiedy zmarł. Tytułowy bohater książki Roberta Suskiego mieści się więc w epoce przełomowej dla dziejów Cesarstwa Rzymskiego, ale też badawczo niezwykle inspirującej. Uwagę Galeriusza jako władcy najpierw przyciągały przede wszystkim problemy wschodnich prowincji imperium. Zmiany personalne w kolegium tetrarchów oraz awans Galeriusza sprawiły, że w orbicie jego zainteresowań znalazły się również problemy centralne, w tym rywalizacja o władzę rozgrywana na terenie Italii, a także kwestia stosunku państwa rzymskiego do chrześcijan. Nie wszystkie te zagadnienia można naświetlić wyczerpująco, w zamian stan źródeł umożliwia konstruowanie możliwości, przypuszczeń, alternatyw. Z powodzeniem czyni to autor dzieła. Jego zasługą jest jednak przede wszystkim kolejne wydobycie postaci Galeriusza, na ogół ginącego w pomroce dziejów gdzieś „między Dioklecjanem a Konstantynem”.
Robert Suski, Galeriusz. Cesarz, wódz i prześladowca, Homini, Kraków 2016, ss. 417.
/ak/
