Biblista, archeolog, teolog, orientalista. Urodził się 21 V 1901 w Nowej Wsi Szlacheckiej (Małopolska). Po ukończeniu Gimnazjum św. Jacka w Krakowie (1917) wstąpił do zgromadzenia dominikanów (imię zakonne: Atanazy); święcenia kapłańskie uzyskał w roku 1925. Teologię studiował w Krakowie w latach 1923-1927, następnie kontynuował w Louvain (1927-1928). W następnym okresie (1927-1930) podjął studia w zakresie archeologii biblijnej w dominikańskiej École Biblique w Jerozolimie (jego mistrzem był ojciec M.-J. Lagrange). Wówczas też poznał bezpośrednio kraje Bliskiego Wschodu; zob. jego Za Jordan i do Arabii Skalistej. Sprawozdanie z wycieczki Szkoły Biblijnej Jerozolimskiej w kwietniu 1928 r., „Ateneum Kapłańskie”, t. 23, 1929, s. 69-78, 174-187, 372-384, 486-499; por. także jego Ostatnie wykopaliska w Palestynie i Syrji, „Ateneum Kapłańskie”, t. 24, 1929, s. 75-80. Do Egiptu przybył 3 III 1930 pociągiem z Jerozolimy i w ciągu paru tygodni zwiedził najważniejsze zabytki; swe wspomnienia pt. Egipt ongiś a dzisiaj sukcesywnie ogłaszał drukiem na łamach „Ateneum Kapłańskiego”: t. 30, 1932, s. 405-415 oraz 512-520 (piramidy w Gizie, Sfinks, cmentarzysko); t. 31, 1933, s. 389-401 (Memfis, Sakkara, Abusir); t. 32, 1933, s. 199-208 (Benha, Ziemia Goszen, obyczaje Beduinów). Doktorat uzyskał w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1929). Po powrocie do kraju objął katedrę egzegezy biblijnej, archeologii i języków wschodnich w Kolegium swego zakonu we Lwowie (1930-1936). W roku 1933 na podstawie pracy Syjon miasto Dawidowe w świetle tekstów i wykopalisk (studium archeologiczno-biblijne), Lwów 1933, przeprowadził habilitację na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w latach 1934-1935 tamże prowadził wykłady z archeologii biblijnej. Natomiast w latach 1935-1939 na Uniwersytecie Lwowskim podjął wykłady z egzegezy Starego Testamentu i archeologii biblijnej (był w tym czasie także przeorem dominikańskiego klasztoru). Opublikował wówczas m.in. Morze Czerwone exodusu izraelskiego w świetle ostatnich badań, „Przegląd Biblijny” 1, 1937, s. 109-128 oraz Przejście Izraelitów przez Morze Czerwone, „Przegląd Biblijny” 2, 1938, s. 3-11. Ojciec Fic znany był jako znakomity filolog-poliglota oraz erudyta.
W roku 1934 został członkiem Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, w roku następnym – współpracownikiem Komisji Orientalistycznej PAU. Po wybuchu II wojny światowej opuścił Lwów i przeniósł się do Krakowa; prowadził wówczas zajęcia w macierzystym klasztorze oraz w seminarium duchownym. Pod koniec października 1943 roku pojechał do Lwowa, by przywieźć stamtąd swe zbiory archeologiczne. Wskutek bezsensownego przypadku ojciec Fic zginął 2 XI 1943 śmiercią tragiczną na lwowskim Rynku; jego zbiory przepadły, część klisz fotograficznych przechowywana jest w archiwum prowincji dominikańskiej w Krakowie.
Pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim. Z zachowanych materiałów pośmiertnie opublikowano jego pracę Jezus Chrystus, t. 1-2, Poznań 1951-1952 (oprac. ojciec Efrem Gliński OP).
Bibliografia: Polski Słownik Biograficzny 6, 1948, s. 429 (R. Świętochowski); Słownik polskich teologów katolickich 1918-1981, t. 5, 1983, s. 368-371 (Z. Mazur); Encyklopedia katolicka, t. 5, 1989, szp. 160 (F. Gołębiowski).
Autor biogramu: Joachim Śliwa
