Polski egiptolog Tadeusz Andrzejewski urodził się 11 grudnia 1923 roku w Łodzi. Uważany jest za jednego z pionierów polskich badań nad tekstami egipskimi. Książki autorstwa Tadeusza Andrzejewskiego po dziś dzień cieszą się wielkim zainteresowaniem. Do najpopularniejszych przekładów T. Andrzejewskiego należą: Opowiadania egipskie (1958), Pieśni rozweselające serce (1961) oraz Dusze boga Re (1967).
Od roku 1951 aż do śmierci Tadeusz Andrzejewski, uczeń Kazimierza Michałowskiego, naukowo związany był z Katedrą Filologii Wschodu Starożytnego Uniwersytetu Warszawskiego. Swoją pracę magisterską (1951) poświęcił badaniom 9,5-metrowego papirusu, zawierającego tekst Księgi Umarłych piastunki Kai, przechowywanego w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie. Doktorat (1960) uzyskał na podstawie publikacji tekstu papirusu mitologicznego Tahemenmut. Pełnił on także – od roku 1959 – funkcję sekretarza naukowego Polskiej Stacji w Kairze. Był członkiem ekspedycji archeologicznych, kierowanych przez profesora K. Michałowskiego w Mirmeki, Tell Atrib, Deir el-Bahari oraz Faras. Powierzono mu również publikację grobowca faraona Ramzesa III w Dolinie Królów – pracy tej jednak nigdy nie ukończył, gdyż badania przerwała jego przedwczesna śmierć. Był autorem licznych artykułów naukowych, przekładów i prac popularnych. Zmarł 28 czerwca 1961 roku w Warszawie.
Biogram Tadeusza Andrzejewskiego został opublikowany w 4 wydaniu Who Was Who in Egyptology.
Bibliografia:
Bierbrier, M. L. (red.) 2012, Who Was Who in Egiptology, London, 21
Lipińska, J. 1974, „Rozwój egiptologii w Polsce”, Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie, s. 401-416
Michałowski, K. 1983, Od Edfu do Faras, Warszawa
Szafrański, S. 2013, „Badania nad Afryką w Polsce w latach 1945–1956. Okres prac gabinetowych i centralizacji zbiorów afrykańskich”, [w:] J. Różański, H. Rubinkowska-Anioł (red.), Afryka między tradycją a współczesnością, tom 2: Wybrane przykłady kontynuacji i zmian w języku, stylu życia, sztuce i religii, Warszawa, s. 255-281
Autor: Marta Kaczanowicz
