Andrzej Wójcik urodził się 17 czerwca 1926 roku w Babicach koło Oświęcimia. Był filologiem klasycznym, leksykografem, hellenistą, latynistą. Jego ojciec Władysław był urzędnikiem, natomiast matka, Maria z Hałacińskich, zajmowała się domem i wychowaniem dwóch synów, Andrzeja i Bogdana. W 1950 roku ożenił się z Zofią Tomaszewską, filologiem klasycznym, z którą miał czworo dzieci: Marię, Ewę, Michała i Antoniego.
Do wybuchu II wojny światowej ukończył w Gostyniu Wielkopolskim szkołę podstawową oraz rozpoczął naukę w tamtejszym Gimnazjum Ziemi Gostyńskiej. Po wojnie kontynuował naukę w krakowskim Gimnazjum i Liceum im. Wandy i w lipcu 1945 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Od 1945 do 1949 roku studiował filologię klasyczną oraz pobocznie filologię polską na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego. Dyplom magistra filozofii w zakresie filologii klasycznej uzyskał 30 czerwca 1949 roku. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie filologii klasycznej przyznano mu 31 maja 1962 roku na podstawie dysertacji napisanej pod kierunkiem prof. J. Wikarjaka. Kolokwium habilitacyjne odbyte w dniu 6 października 1977 roku dało Andrzejowi Wójcikowi stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk humanistycznych uzyskał 31 marca 1988 roku.
W latach 1954-1962 Andrzej Wojcik opracował ok. 1/10 ogólnej liczby haseł w pierwszym w Polsce naukowym Słowniku polsko-greckim pod red. Zofii Abramowiczówny. Zasadniczym przedmiotem zainteresowań prof. Andrzeja Wójcika była poezja augustowska, której był wytrawnym badaczem i subtelnym interpretatorem. Owocem tych zainteresowań jest szereg cennych artykułów dotyczących twórczości poetyckiej Horacego, Wergiliusza, Katullusa i Tibullusa. Jego badania naukowe obejmowały również kulturę rzymską okresu archaicznego. W szczególności zajmowała go legenda Marka Porcjusza Katona, której genezę i społeczne uwarunkowania analizował.
W swojej karierze naukowej pełnił wiele ważnych i cenionych funkcji. Był członkiem Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN w Warszawie, Komisji Kultury Antycznej PAN w Poznaniu, Komisji Filologicznej Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Za osiągnięcia w pracy badawczej otrzymał prof. Andrzej Wójcik w 1967 roku nagrodę zespołową stopnia I, a także nagrody indywidualne stopnia II i II (1979, 1987). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1992).
Andrzej Wójcik zmarł w 2009 roku w Poznaniu
Wybrana bibliografia:
1) Praca magisterska: Quatenus Catullus differat ab Horatio, Poznań 1949 (pod kierunkiem prof. J. Dziecha).
2) Rozprawa doktorska: Kształtowanie się legendy Katona Starszego w starożytności, Poznań 1962 (pod kierunkiem prof. J. Wikarjaka).
3) Rozprawa habilitacyjna: Problematyka literacka w twórczości Horacego, Poznań 1977.
4) U początków rzymskiej tradycji kulturalnej, Filomata nr 175, 1964, ss. 257-265.
5) Virtus Catonis – Legenda i autolegenda Katona Starszego, Eos LV, 1965, z. 2, ss. 296-309.
6) Wergiliuszowa koncepcja nieszczęśliwej miłości w trzech eklogach: II, VIII i X, Eos LVIII, 1969-1970, z. 1, ss. 83-98.
7) Talent i sztuka. Rzecz o poezji Horacego, Wrocław 1986.
8) Tibullusa wiersz okolicznościowy na cześć Messalli (Tib. 17), SPhP VIII, 1991, ss. 77-90.
9) Nad warsztatem poetyckim Katullusa (carmen 1 i 8), Filomata nr 404, 1991, ss. 296-306.
10) Owidiusz. Poezje znad Morza Czarnego, w: Rzymska literatura wygnańcza, t. I, Poznań 2003.
Źródła:
Kazimierz Liman, Profesor Andrzej Wójcik w siedemdziesięciolecie urodzin, [w:] Litteris Vivere. Księga pamiątkowa ofiarowana Profesorowi Andrzejowi Wójcikowi, (red.) I. Lewandowski i K. Liman, Poznań 1996.
Autor biogramu: Teodozja Wikarjak
