Jan Horowski urodził się 21 maja 1909 roku w Cegielsku pod Wolsztynem. Był filologiem klasycznym, hellenistą, metodykiem. Karierę naukową Jana Horowskiego poprzedziło ćwierć wieku pracy w szkolnictwie po uzyskaniu tytułu magistra na Uniwersytecie Poznańskim w 1933 roku. Dopiero w roku 1956 został adiunktem. W roku 1961 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie filologii klasycznej na podstawie rozprawy De Callimachi hymnis quaestiones selectae, a 17 czerwca 1968 w 1969 habilitował się i w roku 1969 został docentem. Podstawową domeną zainteresowań badawczych Jana Horowskiego był folklor – zarówno rodzimy jak i starożytny, któremu poświęcił większą część swoich publikacji w Eos (organie Polskiego Towarzystwa Filologicznego) i czasopiśmie instytutowym Symbolae Philologorum Posnaniensium, a przede wszystkim pracę habilitacyjną. Opublikował też kilka artykułów na temat recepcji motywów antycznych w literaturze polskiej i folklorze rodzimym – zarówno naukowych, jak i popularyzatorskich w czasopiśmie Filomata. Zajmował się też metodyką nauczanie języka łacińskiego, dążąc do unowocześnienia metod nauczania tego języka, czego wyrazem były liczne artykuły opublikowane na łamach Głosu Nauczycielskiego, Języków Obcych w Szkole, Meandra a nawet Głosu Wielkopolskiego. Był współautorem podręcznika, z którego kilka pokoleń uczniów uczyło się języka łacińskiego w liceach. Recenzował też inne podręczniki do nauki języka łacińskiego. Z jego inicjatywy wprowadzono w nauczaniu języka łacińskiego dla studentów I i II roku filologii klasycznej metodę naturalną, którą kontynuowano po jego śmierci, z kilkuletnia przerwą aż do chwili obecnej.
Był Prodziekanem Wydziału Filologicznego UAM (1975-76), przewodniczącym Rady Miejskiej miasta Śremu, Dyrektorem Państwowego Liceum i Gimnazjum w Śremie, kierownikiem sekcji języka łacińskiego w Wojewódzkim Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych, kierownikiem Uniwersytetu Powszechnego, przewodniczącym Rady Oddziałowej Wydziału Filologicznego ZNP, członkiem Prezydium Rady Zakładowej ZNP, sekretarzem koła Poznańskiego Polskiego Towarzystwa Filologicznego, przewodniczącym Zakładowego Koła PTTK nr 160 przy UAM, członkiem Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego.
Był żonaty z Teodozją Walczewską. Miał córkę Marię Drogomirecką oraz syna, Jana. Jan Horowski zmarł 11 czerwca 1976 roku w Poznaniu.
Wybrana bibliografia:
1) Dawny strój ludowy okolicy Śremu, Sprawozdanie Dyrekcji Państw. Liceum i Gimnazjum im. Gen. J. Wybickiego w Śremie za rok 1938.39, Śrem 1938/9
2) De Callimachi hymnis colore mimico, Eos LIV, 1964, s. 68-73 (wyjątki pracy doktorskiej);
3) W. Steffen, J.H. Vox Latina. Podręcznik do nauki j. łacińskiego dla kl. I liceum ogólnokształcącego, Warszawa 1967 (… dla kl. II, Warszawa 1968, … dla kl. III, Warszawa 1970, …dla kl. IV, Warszawa 1970)
4) W. Steffen, J.H. poradnik metodyczny do podręcznika Vox Latina dla kl. III i IV liceum ogólnokształcącego, Warszawa 1970.
5) Folklor w twórczości Kallimacha z Cyreny, Poznań 1967 (praca habilitacyjna);
Źródła:
M. Swoboda, Wspomnienie o Janie Horowskim (1909-1976), Eos LXV, 1977, s. 456-356;
I. Lewandowski, Jan Horowski (1909-1976), Języki Obce w Szkole XIX, 1976 nr 5, s. 314-315.
Jan Wikarjak, Filologia Klasyczna w Uniwersytecie Poznańskim w okresie sześćdziesięciolecia 1919-1979, w: Symbolae Philologorum Posnaniensium V, s. 5-30.
Autor biogramu: Teodozja Wikarjak
